تراکتور، تیمی که می خواست لورکوزن باشد!

به گزارش “مجله اخبار فوتبال”، تابستان داغ ایران و آلمان، مربیان اسپانیایی ماموریت بزرگی را در جمع قرمزپوشان آغاز کردند. ژابی آلونسو و پاکو خامس، اگرچه در سطح متفاوتی، اما با همان ایده آل: فروش رویای قهرمانی، اولین قهرمانی به مردم – چیزی که احتمالاً بیشتر به یادگار خواهد ماند… و البته قهرمانی اسپانیا. مربیان خارج از کشور که کمتر از ماتادوری اتفاق می افتد.

بایرلورکوزن و تراکتور علاوه بر تقسیم سرمربی اسپانیایی و اولین قهرمانی، هدفشان این بود که جلوتر از بایرن مونیخ و پرسپولیس سرخ‌ترین تیم ایران و آلمان شوند. اما به زودی تفاوت ها جایگزین شباهت ها شد. تراکتورسازی فصل را با شکست آغاز کرد و بایرلورکوزن یکی پس از دیگری حریف خود را شکست داد، هرچند شاید بزرگترین تفاوت چیز دیگری بود.

شاید تفاوت اصلی این بود که لورکوزن می توانست در برابر مدعیان عنوان قهرمانی بدون شکست باقی بماند. آنها دو بار در آلیانس آرنا عقب افتادند اما تا دقیقه 4+90 جنگیدند و توانستند یک امتیاز کسب کنند. شاید از نظر ریاضی، یک برد بهتر از دو تساوی باشد، اما شاگردان ژابی آلونسو ترجیح دادند شکست نخورند، بنابراین از شکست در خانه مقابل دورتموند فرار کردند تا شخصیت خود را به عنوان تیمی نشان دهند که به این راحتی تسلیم نمی شود و رقابت قهرمانی را ترک می کند. من نمی کشم، نشان می دهم.

از سوی دیگر، فصل تراکتورسازی با شکست مقابل سپاهان و پرسپولیس آغاز شد، چقدر طعنه آمیز که دورتموند و بایرن مونیخ (که لورکوزن به آنها نباخته بود) رنگی با دو مدعی قهرمانی ایران داشتند. این نتایج به سرعت تراکتورسازی را از صحنه مدعی قهرمانی در ایران حذف کرد و آنها را به رقابتی دیگر و فضایی دیگر برد که هواداران تیم خود را متعلق به آن نمی دانستند.

حالا که فصل به پایان رسیده و قهرمان بوندسلیگا بدون باخت قهرمان جام حذفی شده است، هواداران تراکتور حق دارند افسوس بخورند که اگر به جای 8 شکست، 8 تساوی کسب می کردند، تیمشان با پرسپولیس فاصله زیادی داشت.

نکته دیگر ممکن است به این قیاس و نتایج آن کمک کند. لورکوزن در پنج هفته پایانی فصل گذشته پیروز نشد و به سادگی سهمیه لیگ قهرمانان اروپا را از دست داد اما در اسکله و داخل ساختمان باشگاه خبری از بحران نبود و آنها برای فصل جدید برنامه ریزی کردند.

البته تراکتورسازی نیز در هفته های اخیر وضعیت با ثباتی را تجربه کرده است، به خصوص پس از همبستگی هواداران در همدردی با سوگواری مالک باشگاه و با انتخاب کادر فنی جدید، به سمت دوران جدیدی و موفقیت پیش می رفت. فصل بعد، اما ناگهان، آنچه در زیر پوست شهر اتفاق می افتاد، دوباره زنده شد و همه چیز را به خاکستر تبدیل کرد.

اینکه چرا این اتفاق بارها و بارها برای تراکتورسازی می افتد سوال مهمی است که ممکن است پاسخ های متفاوتی را در بین هواداران، مدیران و بازیکنان این تیم برانگیزد. این شاید یکی از بزرگترین ناشناخته های فوتبال ایران باشد که چرا پله تراکتورسازی به لیگ برتر بازگشت و در سه فصل (از لیگ نهم تا یازدهم) به مقام دوم رسید اما طی 13 سال آینده نتوانست از پله بعدی عبور کند و به قهرمانی برسد. پلت فرم از مقام دوم

بدون شک عوامل زیادی در این سوال دخیل هستند. تراکتور یک بار با امیر قلانوی و دو بار با تونی اولیویرا توانست به قهرمانی نزدیک شود اما شاید جالب باشد بدانید که این باشگاه حتی با این دو مربی موفق دوران حساس و پر استرسی را پشت سر گذاشت. در شروع لیگ پانزدهم نتایج ضعیف تیم تونی و در پایان لیگ شانزدهم از دست دادن قهرمانی با قلعه نویی (که منجر به جدایی همیشگی آنها شد).

تراکتور در تمام این سال ها سه مالک مختلف، 19 مدیرعامل و 30 سرمربی مختلف داشته و بهترین فوتبالیست های ایرانی و گران ترین فوتبالیست های خارجی را به تبریز آورده است، اما نتیجه آن «باخت» نبوده است. البته نه اینکه تراکتورسازی همیشه در زمین بازنده باشد، اما آنها در تبدیل نتایج قابل قبول به شکست هم تخصص عجیبی دارند، ببینید این فصل تیم همچنان شانس سومی و در عین حال صحنه برای این تیم را دارد. شبیه وضعیت باشگاه فولاد (قهرمان دو دوره لیگ برتر) در آستانه سقوط…

پس بیایید در مورد آنها بنویسیم: تیمی که مانند پرسپولیس دای و برونکو نمی تواند از نایب قهرمانی لذت ببرد و مانند سپاهان مورائیس نمی تواند سهمیه آسیایی داشته باشد و مانند استقلال نکونام نمی تواند حذف شدن از جام حذفی را هضم کند – شاید بزرگترین درد. از آن روزهای تراکتورسازی