پارسال که محمدرضا زنوزی پاکو خمس را به جای قربان بردیف – مربی سرشناس روس – آورد، خیلی ها از رفتن او ناراضی بودند و انتقاد می کردند که چرا باید با یک “غریبه خوب” قرارداد ببندیم تا نتوانیم آن را حفظ کنیم. او تا پایان فصل؟
البته مشکل اساسی فوتبال ما همین است. اکثر خارجی هایی که به عنوان بازیکن و مربی می آیند خوب نیستند و چون جایی برای رفتن ندارند، ایرانی می شوند و می مانند! اما نمونه هایی مثل تیام، توره یا همان قربان بردیف ماندگار نمی شوند و می روند.
در آن زمان کمتر کسی در مورد این مربی اسپانیایی صحبت می کرد. او تیمی را پذیرفته بود که خودش آن را نمی بست و برای اجرای افکارش به زمان نیاز داشت. تیم خمس در نیم فصل دوم نتایج بسیار خوبی کسب کرد و سهمیه آسیایی را کسب کرد. همه امیدوار بودیم بماند و تیم خودش را ببندد و بعد هم مثل کاری که مورائیس در سپاهان کرد، فوتبال تراکتورسازی را ببینیم. اما وقتی تراکتورسازی در سه بازی ابتدایی فصل جدید شکست خورد، عده ای ناامید شدند. البته خمس همون هفته اول گفت این تیم مال خودش نیست که انگشتش رو به سمت بقیه بگیره! اما تراکتورسازی در زمین مسابقه ستاره های قابل قبولی فوتبال را ارائه نکرد و برای قهرمانی به رقبای مستقیم خود باخت…
کار خوب باشگاه و حمایت این بازیکن اسپانیایی که فصل گذشته یک بار امتحانش را پس داد نتیجه داد و خمس با این ثروت موجود، نقاط ضعف تیمش مانند دفاع چپ را ترمیم کرد. او فصل قبل رضا اسدی را به خط حمله برد و آقای گل کرد. او امسال یک وینگر جوان را به دفاع چپ آورد و می بینیم که تیمش اکنون به بالای جدول رسیده است. البته مسابقات با تاخیر باید برگزار شود. ما تازه در ابتدای فصل هستیم و تیم ها با هم دیدار نکرده اند. تراکتور به طور سنتی باید برای قهرمانی با سپاهان، استقلال و پرسپولیس بجنگد اما…
ما کاری به چهار گل بازی پنجشنبه نداشتیم. این تراکتور به یک «تیم» آبرومند تبدیل شد که خمس برای دومین بار روی خرابه‌های یک تیم ساخت.