داستان باورنکردنی برت تراتمن شکسته / از خدمت در رژیم نازی تا پیروزی در فوتبال / احترام ویژه برای آدولف هیتلر

تراتمن به نسلی تعلق داشت که تقریباً غیرممکن بود در مورد آنچه می دیدند، چه به عنوان قربانی و چه به عنوان جنایتکار صحبت کنند. او صادقانه گفت که نمی تواند مداخله کند زیرا جراتش را ندارد. به جای اینکه بگوید نمی تواند علیه من کاری بکند، گفت جراتش را ندارد. این خیلی قهرمانانه است که بپذیری کار اشتباهی انجام داده ای.

این ترکیبی از احساس گناه و خشم است که تراتمن را بسیار جذاب می کند. با کمال تعجب، Trautmann در آلمان چندان محبوب نیست. کراس می گوید که تا زمانی که این نقش به او پیشنهاد نشده بود، تراتمن را نمی شناخت. این بازیگر امیدوار است ساخت این فیلم باعث شهرت این دروازه بان در کشورش شود. روزنمولر، فیلمساز باواریایی که خودش فوتبال نیمه حرفه ای بازی می کرد، تقریباً یک دهه است که روی این پروژه کار می کند. او در حال فیلمبرداری با تهیه کننده رابرت مارسینیاک در مورد دروازه بان آلمانی بود که در بازی برای یک تیم انگلیسی در فینال جام حذفی گردن خود را از دست داد. هر دو احساس خاصی نسبت به تراتمن داشتند و تصمیم گرفتند زندگی او را به فیلم تبدیل کنند. آنها اولین بار با او در نورنبرگ ملاقات کردند، زمانی که او یک مدال از فدراسیون فوتبال آلمان دریافت کرد. سپس در سال 2010 یک هفته را با او در خانه اش در نزدیکی والنسیا، اسپانیا گذراندند (تراتمن در سال 2013 درگذشت).

برت تراتمن

شهر خیانت

برت تراتمن

برت تراتمن

اگرچه تراتمن هرگز برای آلمان بازی نکرد (او به دلیل بازی در باشگاه انگلیسی از بازی در تیم ملی آلمان محروم شد)، او یک دروازه بان در سطح جهانی به حساب می آمد. دو روز قبل از فینال 1956، انجمن نویسندگان فوتبال او را به عنوان بهترین بازیکن سال معرفی کرد و اولین دروازه بانی بود که این جایزه را به دست آورد. او پس از بهبودی از شکستگی گردن، هشت سال دیگر برای سیتی بازی کرد. تا زمانی که در سال 1964 بازنشسته شد، 545 بازی برای باشگاه انجام داد.

سرباز نازی

فیلم در خانه ای بزرگ در داخائو فیلمبرداری شده است و شبیه سازی بیمارستانی است که تراتمن در آن گردن شکسته ای پیدا کرد. تابستان است و جان هنشاو بازیگر با کت و شلوار در حال قدم زدن است. او نقش جک فرایر را بازی می کند. منشی باشگاهی که تراتمن را برای سنت هلن (باشگاه او قبل از سیتی) قرارداد و در نهایت پدرشوهرش شد. هنشاو در مورد خصومت خود با تراتمن هنگام امضای قرارداد با سیتی گفت: “او در اولین بازی تهدید به مرگ شد.” “خدایا چه شجاع بود!”

برت تراتمن

در آستانه مرگ

اخبار فوتبال خارجی –

برت تراتمن به دلیل بازی با گردن شکسته در فینال جام حذفی 1956 به شهرت رسید. او از یک سرباز نازی به یک اسطوره نگهبان و نماد حقیقت و آشتی تبدیل شد. بعدها حتی زندگی او سوژه یک فیلم شد.

دیوید کراس، بازیگر آلمانی که در «خواننده» بازی کرد، با لباس سرایدار نشسته و زندگی‌نامه تراتمن را می‌خواند. کراس در مورد تراتمن گفت: “او بسیار مودب و مهربان است، اما می تواند بسیار عصبانی و خشن باشد.” بازی مقابل او برای من چالش بزرگی است زیرا اساساً آرام هستم.” وقتی از کراس می پرسیم نیروی محرکه این گارد چیست؟ بگو گناه! او با چشمان خود چیزهای وحشتناکی را دید و گناه او از این واقعیت ناشی می شود که او این اقدامات را متوقف نکرد یا نتوانست کاری برای جلوگیری از این جنایات انجام دهد.

برت تراتمن

احترام به هیتلر

روزنمولر می گوید که او مرد آرامی بود که به تدریج حرفش را باز کرد و به ما گفت که جرات تغییر اوضاع را در طول جنگ نداشت. ما از روزنمولر می‌پرسیم که آیا احساس می‌کرد تراتمن صادق است و آیا به خاطر نداشتن شجاعت متوقف کردن اتفاقات یا کارهایی که انجام می‌داد احساس بدی داشت؟ روزنمولر می گوید: «احتمالاً هر دو. او به عنوان یک داوطلب به جنگ رفت و من مطمئن هستم که می‌خواست سرباز خوبی باشد.»

مردم منچستر دلایل خوبی برای مشکوک شدن به تراتمن داشتند. سیتی همیشه هواداران یهودی زیادی داشته و بسیاری از آنها احساس می کردند که باشگاه با قراردادن این دروازه بان به آنها خیانت کرده است. حدود 20000 هوادار بیرون ورزشگاه مینرود ایستاده بودند و فریادهای “نازی” و “جنایتکار جنگی” سر می دادند و باشگاه را تهدید به تحریم می کردند. فیلمسازان روزنامه‌های آن دوران را با عناوینی مانند «نازی‌ها را به خانه بفرستید»، «نگهبان کره‌ها با صلیب آهنین» و «نگهبان مانوی درد ما را نمی‌فهمد» بازسازی کردند. او در مقاله ای گفته است: «من کاری را انجام دادم که همه سربازان انجام می دهند. “ناگزیر بودم!”

حتی پس از بازنشستگی، نام او همچنان ویژگی های خوب سیتی را تداعی می کرد. شجاعت فراتر از وظیفه، مدارا، دنیای جدید پس از جنگ که در آن خدای آلمانی در دروازه “برت ما” نامیده می شد. اما با نزدیک شدن به جنگ، اوضاع کمی متفاوت بود. به همه گفته شد که برت با نازی هایی که وظیفه نابودی یهودیان، اسلاوها، کولی ها و همجنس گرایان را بر عهده داشتند، متفاوت است. او آلمانی خوبی بود.

اما داستان تراتمن بسیار مهمتر از گردن شکسته اوست. او دقیقاً چهار سال پس از پایان جنگ جهانی دوم در سال 1949 به منچسترسیتی پیوست. خصومت با آلمانی ها همچنان بالا بود.

تراتمن یک بدجنس و یک ورزشکار بود. او ضعف پدرش در برابر مشروبات الکلی و سازش را تحقیر کرد و به دلیل بازسازی اقتصاد، پیروزی در ورزش و رهبری یک مسابقه استادانه مورد احترام “رهبر” قرار گرفت. او به سازمان “جوانان هیتلر” پیوست و در سن 17 سالگی داوطلبانه به ارتش پیوست. حداقل در روزهای اول عاشق جنگ بود. چه جایی بهتر از میدان جنگ برای یک جوان آریایی پر از هورمون مردانه؟ در سفر تراتمن، نوشته کاترین کلی، متوجه می شویم که برنارد جوان یک نازی واقعی بود: بلوند، چشم آبی، متعصب و بی رحم. او در یکی از قسمت‌ها توضیح می‌دهد که چگونه در دوران فارغ‌التحصیلی خود را سرگرم کرده و سیگار درست می‌کند. چیزهایی مانند رفتن به شهر، کتک زدن سربازان ایتالیایی (شاید آنها در همان جبهه جنگیده باشند، اما او ضعف آنها را تحقیر کرد) و سیگار کشیدن.

روزنمولر همیشه به این فکر می کرد که اگر به دوران جوانی هیتلر بپیوندد یا آموزه های نازیسم به او آموزش داده شود، زندگی اش چگونه تغییر می کند. آیا او قدرت مقاومت را داشت یا مانند تراتمن در ارتش داوطلب شد؟ اما او می‌گوید مهم‌تر از همه، مسئله یکپارچگی و سازش است که الهام‌بخش اوست. “من یک مستند در مورد کشاورزی ساختم که اسقف توتو را مجذوب خود کرد. کمیسیون حقیقت و آشتی توتو به آفریقای جنوبی این فرصت را داد تا به کارهای وحشتناکی که انجام داده اند اعتراف کند و مردم آنها را بخشیدند. این واقعا شگفت انگیز بود. “و مایه شرمساری است که ما آلمانی ها هرگز این کار را نکردند.” روزنمولر می گوید که شکست نسل نازی در رسیدگی به جنایات خود منجر به جنبش اعتراضی دانشجویی در سال 1968 شد؛ نسلی از جوانان آلمانی که علیه سکوت والدین خود شورش کردند.

تراتمن یکی از 90 بازمانده هنگ 1000 نفری بود. او توسط نیروهای انگلیسی دستگیر و در اردوگاه زندانی در لنکاوی زندانی شد. او برای اولین بار در اردو به عنوان دروازه بان بازی کرد. او ابتدا در خط میانی بازی کرد، اما در یکی از مسابقات مصدوم شد و در دروازه قرار گرفت و برای همیشه در آنجا ماند. اسیران این اردوگاه به سه گروه تقسیم می شدند: سفیدها برای ضد نازی ها، خاکستری ها برای ناامن ها و سیاه ها برای نازی های واقعی. تراتمن نازی بود و تنها 22 سال سن داشت. جای تعجب نیست که روزنمولر فکر می کرد که شخصیت او سوژه ای عالی برای فیلم است.

در واقع، قبل از اینکه استعداد دروازه بانی اش کشف شود، باید کشته می شد. تراتمن در جبهه روسیه مورد اصابت گلوله نیروهای نازی قرار گرفت اما جان سالم به در برد. در فرانسه پس از بمباران مجدد به مدت سه روز زیر آوار مدفون شد. او توسط روس ها و فرانسوی ها اسیر شد، اما هر دو بار فرار کرد. در سال 1944، او یکی از معدود بازمانده‌های بمباران کلوئه توسط متفقین بود که سعی داشت به خانه‌اش در برمن برسد که توسط دو سرباز آمریکایی در انباری در فرانسه دستگیر شد. سربازان به این نتیجه رسیدند که تراتمن هیچ اطلاعات مفیدی برای دادن به آنها ندارد، بنابراین او را با دستانش از انبار بیرون کشیدند. تراتمن فکر کرد قرار است تیر بخورد، از روی یک حصار پرید و فرار کرد. با این حال، او در مقابل یک سرباز انگلیسی فرود آمد و با این جمله سلام کرد، یک فنجان چای می خواهی؟ این بار فرار نمی کند.

برت تراتمن

نسل سکوت

مارکوس اچ. روزنمولر کارگردان، با کمی ترس از پنجره ماشین به بیرون نگاه می کند، می گوید: «این فقط یک کیلومتر با اردوگاه کار اجباری فاصله دارد. ما در یک شهر آرام و زیبا در فاصله کمی از مونیخ هستیم. اسمش داخائو است. آمدن به داخائو عجیب است، اینطور نیست؟ کریس کرلینگ تهیه کننده بریتانیایی می گوید.

برت تراتمن

دروازه بان کلاس جهانی

و با این حال، در لنکاوی در اواخر دهه 1940، یک وفادار سرسخت نازی در اردوگاه اسرا دستگیر و مجبور به تحقیق در مورد جنایات و تعصبات او شد. و جامعه با الهام از سخنان آلتمن او را بخشید. برای روزنمولر، این قلب فیلم اوست. بله، تراتمن دروازه بان بزرگی بود. بله، او فوق العاده شجاع بود. اما مهمتر از آن، او تجسم زنده حقیقت و آشتی شد.

برت تراتمن

برت تراتمن



سرویس اخبار فوتبال خارجی

برت تراتمن

یک گناه

هر دو فکر می کنند فیلمبرداری در این شهر عجیب است. آنها قرار است فیلمی درباره زندگی برت تراتمن دروازه بان افسانه ای منچسترسیتی بسازند که هنوز هم بیشتر به خاطر بازی در فینال جام حذفی 1956 مقابل بیرمنگام شناخته می شود. او 17 دقیقه مانده به پایان مسابقه روی پای “پیتر مورفی” بازیکن بیرمنگام پرید و از ناحیه گردن مصدوم شد. اما او به بازی ادامه داد و دو سیو بسیار مهم انجام داد و منچسترسیتی 3-1 پیروز شد. تراتمن یک قهرمان بود، به خصوص که سه روز بعد فاش شد که او در واقع گردنش را در تصادف شکسته است.

دیوید کروس در نقش برت تراتمن
دیوید کروس در نقش برت تراتمن

اما واقعیت چیز دیگری بود. در واقع تراتمن یک نازی عالی رتبه بود که در جبهه شرقی جنگید، هیتلر را با تمام وجود در آغوش گرفت و به دلیل شجاعت در نبرد نشان صلیب آهنین را دریافت کرد. و این چیزی است که داستان تراتمن را شگفت‌انگیزتر می‌کند.

تراتمن و یک سرباز دیگر، پیتر کولارتز، شاهد یک قتل عام در جنگل بودند. مردان، زنان و کودکان در یک قلعه جمع شدند و توسط Einzatzgropen (جوخه های مرگ آلمان نازی) هدف گلوله قرار گرفتند. تراتمن و کولارتز روی شکم خزیدند و برای جان خود فرار کردند. اگر شناسایی می‌شدند کشته می‌شدند چون نباید شواهدی دال بر تیراندازی وجود داشت. سال‌ها بعد، تراتمن اعتراف کرد که هنوز از صحنه‌ای که شاهد آن بود عذاب می‌داد و گفت: «اگر کمی بزرگ‌تر بودم احتمالاً خود را می‌کشتم».

در داستان تراتمن قهرمانان زیادی وجود دارد. خانواده فریار، باشگاه فوتبال منچستر سیتی، هواداران. اما شاید بزرگترین قهرمان آن خاخام (دانشمند یهودی) الکساندر آلتمن باشد که والدینش در هولوکاست کشته شدند. او در نامه ای سرگشاده به روزنامه منچستر ایونینگ نوشت که تراتمن نباید مجازات شود: “به دلیل جنایات هولناکی که ما به دست آلمانی ها متحمل شده ایم…” هر پرونده باید بر اساس ماهیت خودش قضاوت شود. پس از نامه آلتمن، اعتراضات متوقف شد. تراتمن جایزه OBE را برای کارش در زمینه روابط انگلیس و آلمان دریافت کرد.