پرسپولیس در بیم و امید به آینده نزدیک و دور

به گزارش “مجله اخبار فوتبال”، تمرینات پرسپولیس همچنان به روال گذشته ادامه دارد. بدنسازی و تاکید بر فوتبال هفت نفره گاریدو فقط یک پا دارد! او دقیقاً همان سبکی را دنبال می کند که قبل از آن کلنگ خود را به زمین کوبید. او بدون توجه به شرایط تیم و رقابت، همیشه فشار بدنسازی را در بالاترین سطح نگه می دارد و چنان شلاقی به بازیکنان می زند که هیچکس وقت اضافه بعدی را نمی خواهد.

شاید برایتان سوال پیش بیاید که چرا بازیکنی مثل آرونوف در نیم فصل اخیر مصدوم نشد، اما این فصل بیشتر از آن چیزی است که هست، اصلا! او پاهای قوی ندارد. اسمار از ابتدای فصل گذشته که به بازیکنان یک روز استراحت و ریکاوری داد، این را فهمید و برای آرونوف و گلسیانی دو روز استراحت تجویز کرد. روشی که امیرقلانوی در سپاهان روی نویدکیا و کمی بعد برای مجتبی پیاده کرد. جباری در استقلال. این یعنی پیاده روی با سوپراستارها به دلیل شرایط خاص بدنی آنها.

دیدگاه گاریدو متفاوت است. او آرزو می کند که آرونوف مانند بقیه قدرت بدنی بالایی داشت اما از طرفی دیگر پاهای ستاره ازبکستانی توان مقابله با این فشار را ندارد و نتیجه مشخص است. آسیب چه بگوییم؟ چه کار کنیم؟ امسل سرمربی اسپانیایی پرسپولیس نیز مانند سرمربی فصل گذشته تراکتورسازی ذهنیتی خاص و تسلیم ناپذیر دارد. برای او، زمین تمرین مانند “انجیل” است و آنچه در آنجا اتفاق می افتد منجر به بازی می شود.

اول از همه: بازیکنی که در سطح پرسپولیس بازی می کند باید دانش لازم برای حضور در آن سطح را داشته باشد، بنابراین مسائل تاکتیکی نسبت به گذشته کمتر است.
دوم: مربی باید بازیکن را از نظر بدنی برای مبارزه در لیگ های ایران و آسیا آماده کند و سبک مشخص و مشخص است. آنچه در عمل هستید همان چیزی است که در میدان خواهید بود.

برگردیم به ترکیب پرسپولیس. صبح پنج شنبه آنها تقریباً تحت فشار زیاد وزن کردند. یا حتی متوسط عصر هم تقریباً همان روش قبلی را پیش گرفتند. او به فوتبال درون تیمی 11-11 اعتقادی ندارد و شاید به دلایلی اعتماد به نفسش را از دست داده و دیگران ترکیب اصلی را درک نمی کنند.

شاید بپرسید چه اتفاقی برای پرسپولیس افتاد که باعث شد بازیکنانش با فصل قبل هماهنگ نباشند؟ یکی از دلایل اصلی این است: کاری که باید در زمین انجام شود یافتن بازیکنان با چشمان بسته است که تنها با تمرینات پرفشار 11-11 می توان به آن دست یافت. اما گاریدو روش دیگری را در پیش گرفت. هر کسی که بهترین نتایج را در تمرینات هفتگانه درون تیمی کسب کند، احتمالاً راه حل بعدی در بازی است.

یک مثال منفی
این موضوع در هر بازی پرسپولیس تغییرات متعددی ایجاد کرده است. فرشاد احمدزاده به طور ناگهانی به سمت وینگر چپ و علی علیپور به وینگر راست منتقل می شوند. اگر علیپور دیگر این پسر بیست و یک ساله ای نیست که با استفاده از قدرت بدنی و سرعتش پیشرفت می کند. علیپور در تمام آن بازی ها حتی یک بار به عنوان وینگر راست نتوانست از مدافعان عبور کند.

یک مثال مثبت
فرشاد فرجی بازیکن بهتری شده و زیر نظر گاریدو می درخشد. او مانند محسن ربیع خواه در دوران برونکو ریسک کرد و به مهره اصلی گاریدو تبدیل شد و حالا بازگشت ایوب آلمود موقعیت او را به خطر نمی اندازد. البته مشکل فرشاد این است که در موقعیتی قرار دارد که سال ها برای آن تجربه دارد.

تیم گاریدو خوب شروع کرد. از نظر بدنی بالاتر از فوتبال ایران بود. او به شایستگی دربی را برد، اما حالا 6 بازی تا پایان نیم فصل باقی مانده و اتفاقی که در تمرین پرسپولیس می گذرد، چرخه نامطلوبی است. در واقع شرایط تیم به گونه ای است که هر بازی بعدی فرصتی برای امید به بازگشت است. همیشه همان پرسپولیس یعنی زمانی که گاریدو قرار بود تیمی بهتر، خطرناک تر، جذاب تر و موفق تر بسازد. کاری که پرسپولیس امسال نتوانست انجام دهد، هر چند راستش را بخواهید هنوز هم به «همان پرسپولیسی که همیشه» می‌توان امیدوار بود، بخصوص که این تیم واقعاً در چند دقیقه این سطح را نشان می‌دهد.

سوال مهم پرسپولیس در حال حاضر موفقیت در بازی الشرطه است که البته می توان آن را با دیدارهای روز آخر تیم ملی در فیفا مقایسه کرد. مسابقاتی که از بردشان مطمئن بودیم اما در نهایت به دامی برای افزایش فشار روی کادر فنی تبدیل شد. اگر پرسپولیس برد اما خوب نباشد، به گسترش ناباوری و ناامیدی علیه آنها کمک می کند.

البته شانس آنها این است که امسال هیچ تیم شش تیمی در فوتبال ایران ظاهر نشد تا دیگران را بترساند. تراکتور از جام اول حذف شد، سپاهان در آستانه حذف از آسیاست و استقلال بدترین فصل خود را پشت سر می گذارد و این نارضایتی عمومی هواداران هر کدام از این تیم ها بخشی از شانس گاریدوست است. چیزی که خیلی کم مورد استفاده پرسپولیس قرار گرفت چون با این فرم و این نتایج روحیه حریف را بالا می برد!

نمی‌دانم، واقعاً نمی‌دانم این به کجا ختم می‌شود. فوتبال غیرقابل پیش بینی است. شاید اگر علی علیپور آن توپ را در آخرین لحظه گل می کرد، حالا قلم من جور دیگری روی کاغذ می آمد، جوهر نوشته ام رنگ و بوی دیگری داشت و… فقط به هر دو نظر من است. گروه ها برای همیشه تغییر نخواهند کرد. مردان و زنان مرده و مجسمه هایی که با هم می خوابند. اگرچه هنوز نشانه ای از لنگر انداختن این کشتی بزرگ در ساحل امن وجود ندارد.

مهدی طاهرخانی