گزارش یک شاهد عینی از مصدومیت شدید عالیشاه

به گزارش “مجله اخبار فوتبال”، تصور کنید در جایی مثل دوحه ساعت 2 بامداد چند نفر می توانند در اورژانس – ترومای یک بیمارستان به دلیل حوادث مختلف حضور داشته باشند؟ آن شب فقط دو نفر آنجا بودند. یکی دختر جوانی حدودا 18 ساله بود که سرش را به جایی زده بود و فقط گیج شده بود و دیگری فوتبالیست ایرانی بود که صورتش غرق در خون بود و دندانش شکسته بود.

پس از خروج از میدان تیر، چهره او آنقدر باورنکردنی بود که قلب شما احساس می کرد جایی در سینه شما ندارد. دو رگه اشک از چشمانش سرازیر شد و آرام آرام از وسط گونه های خون آلودش گذشت. دهانش نیمه باز بود و دندانش دیگر سر جایش نبود، چشمش به سختی باز بود و با این چشم سعی می کرد اطرافیانش را ببیند. شنیدیم که با صدای ضعیفی پرسید: “مسابقه یک به یک تمام شد؟”

قبل از مشخص شدن نتیجه اسکن، خبری در فضای مجازی منتشر شد که احتمال ضربه مغزی را بالا می برد. در آن دوران سخت سعی کردی اشک هایت را کنترل کنی، اما همه این قدرت را ندارند.

در این 30 دقیقه جهنم در حالی که منتظر پاسخ قطعی بود، بیمار به استفراغ خون ادامه داد. با صدای ضعیفی درخواست آب کرد و خانم دکتر که احتمالاً هندی بود پاسخ داد: هنوز نه!

فوتبال فقط پول، شهرت و خوشبختی نیست. آن شب در بیمارستان منطقه السد دوحه، وضعیت این فوتبالیست نشان داد که این ورزش فقط برای جام ها و پول های کلان نیست. بینی شکسته، گونه کبود، سینوس آسیب دیده، چشم متورم و خونی که هر 20 ثانیه یکبار نشت می کند، اینها چیزهایی بودند که هیچ کس نمی توانست از بیرون ببیند.

بعد از 30 دقیقه نتیجه آزمایش آمد و خطر بزرگ دفع شد، اما این شکستگی ها و بدخلقی فوتبالیست چیزی نبود که با شنیدن خبر خوش نبودن ضربه مغزی به راحتی بتوان با آن کنار آمد.

او قطعا باز خواهد گشت، حتی قوی تر از قبل. اما حکایت محمد پارسا، لئوناردو پادوانی و کوین یاماگا و خطر جدی که از امید عالیشاه گذشت، نشان می دهد فوتبالیست ها زندگی می کنند و خونشان را می خورند.. همه جوایز، پول و شهرت را می بینند، اما هیچ کس دوربینی ندارد که واقعیت را پشت پرده در ساعت 2 بامداد در بیمارستان ثبت کند.