شکی نیست که ادبیات ما رو به افول است، اما هنوز کلماتی هستند که برای همه یک معنا دارند. اما به نظر می رسد که در جامعه سرمایه داری جایی برای آنها وجود ندارد.
مثلا کلمه “احترام” که همه ما به آن فکر می کنیم همین است، اما ببینید چه اتفاقی برای آن کلمه در فوتبال ما افتاده است که با شنیدن “نظر دوم” باید به یاد داشته باشیم که به آن احترام بگذاریم!
علیرضا بیرانوند پرونده اصلی این فصل نقل و انتقالات تابستانی بوده است. بیرانوند بارها وقایع آن دوران را توضیح داده و قصد تکرار آن را نداریم، اما باید به عنوان آغاز تاریخ پرسپولیس گفته های او را به یاد بیاوریم. بیرانوند بارها این را تکرار کرده است. وقتی اخطار دوم را به باشگاه دادم، احساس بی احترامی کردم.»
طبق قوانین بین المللی فوتبال، یک بازیکن طبق قانون موظف است در صورت معوقه بودن دستمزدش به باشگاه اطلاع دهد. پس از دریافت این اخطار، باشگاه 10 روز فرصت دارد تا از این بازیکن درخواست کند. طبق قانون اگر بازیکن یا مربی سه اخطار یا اخطار بدهد و باشگاه آن را پرداخت نکند، می توانند به صورت قانونی قراردادشان را فسخ کنند. این روشی است که بسیاری از بازیکنان و مربیان خارجی شاغل در فوتبال ما در سال‌های اخیر امتحان کرده‌اند و همگی پول خود را از طریق فیفا دریافت کرده‌اند. حتی در پرونده ای مثل استراماچونی هم دیر کرد و پولش را گرفت، حق الوکاله و دادگاه فیفا را گرفت که همیشه به عهده بازنده پرونده است، یعنی باشگاه های ایرانی می گویند اما «تاکسی» هم گرفت. پول” برای رسیدن به بانک!
اما چرا بازیکنان و مربیان ما بعد از اخطار دوم احساس بی احترامی می کنند؟ طبق قانون باید اخطاریه دیگری می دادند و اگر به این معنی است که اعتراضشان شنیده نمی شود، حتی بعد از اولین اخطار هم رسیدگی می شود! باشگاهی که بخواهد پول بدهد اصلا نمی گذارد موضوع مشخص شود! اگه بیاد و 10 روز از اولین اخطار پرداخت نکنه هیچی نباید پرداخت کنه! اخطاریه دوم و سوم تنها وسیله ای برای فسخ قانونی و جلب متقاضیان است!
ما کاری به این قانون نداریم، خوب یا بد، درست یا غلط، الان بحث ما نیست. بحث ما احترام از نظر دوم است. یحیی گل محمدی که این روزها سوژه روز فوتبال ماست، بعد از اطلاعیه دوم دقیقاً با همین ادبیات احساس بی احترامی کرد و در چت پر سر و صدا اخیرش به وضوح این سخنان را بیان کرد.
سوال این است: آیا صرف پول دادن نشانه احترام است؟ یعنی اگر یک باشگاه یا کارفرما به ما پول بدهد اما ادب و رفتار داشته باشد اشکالی ندارد؟ آیا این بدان معناست که فقط پول می تواند احترام بیاورد؟ دوست دارم فوتبالیست های ما به جای استفاده از الفاظ شرافتمندانه و مقدس برای گذران زندگی خود از همان اصطلاحات قانونی استفاده کنند نه اینکه به کلماتی که قرن هاست در این ادبیات همین معنا را داشته اند معنای دیگری بدهند.
و نکته آخر هم مثل همیشه در باشگاه های ماست. اگر سطح دستمزد بازیکن و مربی در حد توان آنها باشد، هیچ باشگاه ایرانی توانایی پرداخت این مبلغ را ندارد. مشکل زمانی است که اعداد غیر واقعی می شوند. از روز اول مشخص است که باشگاه ها نمی توانند چنین اعدادی را بپردازند و در ادامه فصل این داستان ها دائما تکرار می شود.
به راستی چرا همه تصور می کنند حقوق بازیکنان و مربیان بسیار بالاتر از توان آنهاست و فقط کسانی که این پول را دریافت می کنند باور نمی کنند؟ چرا بازیکنان و مربیان ایرانی باید راه خارجی ها را بروند؟ آیا این قراردادها با کاری که انجام می‌دهند و نتایجی که به دست می‌آورند متناسب است که باید به تداوم آن توجه کنند و احترام بگذارند؟