توخیل درست می گفت: وقتی کسی به آن فکر نمی کرد

به گزارش “ورش سه”، سرمربی بایرن در کنفرانس مطبوعاتی قبل از بازی گفت: نقطه قوت رئال مادرید توانایی ضربه زدن به حریف در زمانی است که هیچکس انتظارش را ندارد و حریف اصلا آماده پذیرش ضربه نیست. اگر به گل های رئال نگاه کنید و 10 ثانیه به عقب برگردید، به نظر نمی رسد که گلی به ثمر برسد. و چقدر زود سخنان توخل به حقیقت پیوست!

رئال در 24 دقیقه ابتدایی بازی حتی به دروازه بایرن نزدیک نشد تا اینکه لامپ تونی کروس روشن شد. یک توپ به ظاهر بی اهمیت با پاس ویرانگر اعجوبه آلمانی به گل تبدیل شد. او گویی با یک خط کش و محاسبه دقیق توپ را از مرکز زمین برای وینیسیوس فرستاد و شماره هفت رئال را تک به تک کرد: 0-1.

همیشه این گلزن است که در مرکز توجه قرار دارد و تماشای جشن گل ساده ترین کار است، اما گاهی ارزش پاس گل از خود گل مهمتر می شود. گل اول رئال مادرید در آلیانتس آرنا نمونه خوبی از این موضوع است.

وینی گل زد اما همه هم تیمی هایش به تونی کروس حمله کردند. ستاره برزیلی گل خود را مانند بلینگهام جشن گرفت و سپس به روش خود از کروس تشکر کرد. اصل اساسی برای درک اینکه رئال مادرید چیست.

توخل طرحی را ارائه کرد که تا دقیقه 24 کاملاً جواب داد و مطمئناً در تحلیل برنامه ای که بازیکنانش قرار بود از آن استفاده کنند، به ذهنش خطور نمی کرد که رئال تا 10 متری نمی تواند جلو بیفتد.

آنچلوتی و تمام کادر فنی او از جمله میلیتائو بارها از 10 بازیکن حاضر در زمین التماس کردند تا از دام باواریایی ها فرار کنند. چرخش ها متوقف نشد تا اینکه ستاره آلمانی یکی از آن پاس های بی صدا استادیوم را ارسال کرد. این بار آلیانز آرنا توانست آن را ببیند. 8 شوت از بایرن، سه شوت به سمت دروازه اما یک شوت از رئال مادرید و یک گل. رئال برای گلزنی نیازی به هشت شوت نداشت.

48 از 49 (98 درصد دقت پاس)، دو پاس کلیدی، چهار دوئل برد و بالاتر از همه، آرامشی که به تیم وارد شده نتیجه کار کروس در زمین است.

چیزی که تحلیلگران هر چقدر هم که فوتبال تماشا کنند نمی توانند محاسبه کنند. همیشه فوتبالیست هایی هستند که با جزر و مد مبارزه می کنند. یکی از آنها تونی کروس است. بعلاوه کمک آلمانی ها از فاصله 20 متری بود اما مشکل مسافت نبود بلکه جست و جوی فضا بود. به نظر می رسید که پاهای مدافعان بایرن یک شبکه دفاعی به اندازه کافی قوی تشکیل داده باشد که تونی جرات ارسال آن پاس را نداشته باشد، اما شاید آنها باید شماره هشت رئال را بهتر بشناسند که سال ها در کنار آنها بوده است.

این جایی است که شماره 8 رئال مادرید خود را نشان می دهد. زمانی که هم تیمی هایش بیشترین آسیب را می دیدند، تونی لباس کارش را پوشید. با همان پاس و سپس گل، تیم شروع به نفس کشیدن کرد.

در فوتبال ما بازیکنان خوب و بد داریم، اما کسانی هم هستند که باعث می شوند هم تیمی هایشان بهتر بازی کنند. یکی از آنها قطعا تونی کروس است.

وینیسیوس پس از دریافت جایزه MVP گفت: ما تمرینات زیادی را با هم انجام می دهیم.

تونی کروس در مورد پاس خود به فروتنانه ترین شکل ممکن صحبت کرد: این یک پاس خاص نبود و من به وینیسیوس ادای احترام می کنم که گل زد و اجازه داد پاس من درخشنده باشد.

و برای کروس، بازی در آلیانتس خاص به نظر نمی رسیدمثل یک بازی خارج از خانه دیگر بود.

در دقیقه 76، تونی کروس پس از تعویض، در حالی که عصبانیت خود را نشان داد، زمین را ترک کرد. او یک فوتبالیست خودخواه نیست، اما عنصر قوی و کلیدی بازی رئال مادرید است. پس از دست دادن آنچلوتی، تونی مستقیماً به سمت نیمکت رفت و از آنجا بود که عصبانیت او شروع شد. بانداژی را که حلقه اش را پنهان کرده بود برداشت و مدام به آن اشاره کرد و عصبانیتش را نشان داد. عصبانیت او به حدی بود که لوئیس لوپیس (مربی دروازه بانان) مجبور شد با او صحبت کند تا او را آرام کند.

کروس و وینیسیوس شب را برای رئال نجات دادند و ما اکنون 90 دقیقه دیگر در برنابئو دست نخورده داریم. دیداری که بعید است کروس در دقیقه 76 تعویض شود.