ستاره ای که به تیم ملی برمی گردد

به گزارش “مجله اخبار فوتبال”، اگر در سرزمین بوشهر به دنیا آمده باشید، در هر کجای دنیا که باشید، همیشه دلتنگ خیام، این هارمونی ساده و فریبنده موسیقایی خواهید بود و بی دلیل نیست که 24 ساعت پس از آخرین بازی ‘ استقلالی ها در دیدار مقابل مهدی قیدی بافندگی و گلزنی، این ستاره کم سن و سال فوتبال ایران به شهر آبا و اجدی سفر کرد تا در کنار نوازندگان با همخوانی با خواننده ای که قصیده های قدیمی را می خواند به پشت دست بزند.

امسال برای مهدی قیدی سال عجیبی بود. ادامه بازی در امارات، حذف شدن از لیست تیم ملی با وجود تعریف و تمجید از سرمربی، بازگشت به استقلال، درخشش در بازی اول، کمی پایین آمدن و کشف دوباره و تبدیل شدن به ستاره محبوب. از طرفداران این باشگاه

او یک فوتبالیست هنرمند و کمیاب در نسلی است که توانایی فنی کمتری دارد، اما قیدی با قد کوتاهش یکی از تیزبین ها بوده و در 3-4 سال گذشته همیشه درخشیده است. بازیکنی که از اولین بازی بین المللی خود و در زمان کوتاهی که در اختیار داشت، از فرصت استفاده کرد و دراگان اسکوچیچ را روی نیمکت تیم ملی به بهشت ​​فرستاد. این یک پتانسیل ویژه برای او است، که اگر با این توانایی ها کمی بزرگتر بود، می توانست در سطح بالای فوتبال اروپا بازی کند. با این حال، حتی کمی کوچکتر و جمع و جورتر، قائدی را نمی توان مهار کرد و به دلیل سبکی، سرعت، تکنیک و شادابی در بازی، تقریباً از هر مدافعی در فوتبال ایران پیشی می گیرد.

او یک وینگر بزرگ است و شاید در دنیا اغراق آمیز باشد که او را با وینیسیوس رئال مادرید مقایسه کنیم که بازیکن کلیدی سرخپوشان است و همیشه در سمت چپ است و حرکات هجومی را طراحی می کند.

قائدی در آخرین لیست تیم ملی غایب است و این برای او یک داستان روانی و غم انگیز است. اما مهدی مثل همیشه خندیدن را فراموش نمی کند و با روحیه ای که در او دیده می شود این مشکل را پشت سر می گذارد چرا که جام ملت های آسیا فرصتی برای نسل اوست تا پرچم فوتبال ایران را در بالاترین سطح به اهتزاز درآورد. از قاره کهن می تواند فرود بیاید.

البته قائدی که حالت خاص روحی و ظاهری اش یادآور اشعار خیام است، به این موارد اکتفا نکرد. در طول پیشرفت خود به عنوان یک فوتبالیست، او به بسیاری از چیزهایی که در ذهن داشت بدون حرص و طمع و شاید خیلی سخت دست یافت، اما اکنون باید به آب بزند و برای پیشرفت با امواج قوی روبرو شود. ظهور او از بازیکنان نخبه به اعضای نهایی تیم ملی شاید بزرگترین شعری باشد که در تمام عمرش سروده است. البته به ظاهرش نمی خورد، مخصوصا وقتی فیلم این آخرین خوانش خیام را می بینید که پشت سر می ایستد و با لبخند و چهره ای آرام و بدون مطالبه از دنیا لحظه خوشی را سپری می کند.