در مورد عارف غلامی نظرات بسیار متفاوت است. برخی او را مدافعی خوب، جوان و در عین حال با تجربه می دانند. برخی دیگر او را برای پست حساس مدافع قابل اعتماد نمی دانند و به ضعف های عجیب او اشاره می کنند که باعث استقلال در دیدارهای مهم شد. اما بحث فنی را فراموش کنیم. ماجرای دربی و لگد زدن توپ به پهلوی آل کثیر را نادیده بگیریم که هرکسی که سال ها قبل از 25 سالگی در استقلال بوده حداقل 50 بازی داخلی داشته است و به سمت غیره می رود. -مشکلات فنی.
عارف غلامی در ابتدای این فصل یکی از کسانی بود که رسما اعلام کرد جواد نکونام به عنوان سرمربی و باشگاه استقلال از طریق مدیران جایی برای او ندارند. او قراردادی ندارد و به راحتی می تواند به هر کجا که می خواهد برود اما عارف غلامی راه به جایی نبرد و ترجیح داد از روش سال قبل استفاده کند.
عارف غلامی سال گذشته در فصل نقل و انتقالات به قطر سفر کرد. آنجا چند عکس گرفت و به تهران پیغام داد که مرا می خواهند. نتیجه این شد که مدیران دوران استقلال – که به قراردادهای عجیب و غریب معروف بودند – با بازیکنی که نه ملی پوش بود و نه ویژگی خاصی داشت (مثلاً کاپیتان) گران ترین قرارداد را امضا کردند. عارف غلامی امسال هم همین کار را کرد اما بستنی اش به قول قدیمی ها نگرفت! او به هواداران استقلال هشدار داد که برای لژیونر شدن با یک باشگاه خارجی قرارداد بسته است اما با آنها شرط بندی کرده که تا یک تاریخ مشخص منتظر استقلال خواهد بود.
راستش را بخواهید در کجای دنیا چنین چیزی در فوتبال حرفه ای پیدا می کنید؟ اینکه بازیکنی بعد از امضای قرارداد برای یک باشگاه حرفه ای شرط بندی کرده است؟ ماه ها از آن تاریخ می گذرد و عارف غلامی هنوز جایی نرفته است و عجیب است که هر چند روز یک نفر می گوید استقلال غلامی را می خواهد و آن شخص نه نکونام است و نه علی خطیر!