فشار، تخریب، اخراج: سناریوی تکراری فوتبال ایران

به گزارش “مجله اخبار فوتبال”، پوشان طلایی اصفهانی در دو دیدار رفت و برگشت مقابل الهلال با یک سناریوی مشخص شکست خورد. تیم مورایس هم در نقش جهانی و هم در Kingdom Arena نمایش خیره کننده و تحسین برانگیزی داشت تا اینکه 20 دقیقه تمام شد، اما هر چه به پایان نزدیکتر می شدیم، متأسفانه از بسیاری از کشورهای آسیایی از نظر ابعاد عقب می افتادیم. ، همانطور که آنها شتاب می گیرند. معلوم بود که پیشرفت می کنند.
برای برشمردن دلایل دو شکست مشابه سپاهان مقابل الهلال می توان به مشکلات مختلف نرم افزاری و سخت افزاری اشاره کرد و البته جزئیات مهمی مانند تجربه بازیکنان در لحظات حساس را نیز نمی توان کتمان کرد.

هواداران سپاهان ابراز تاسف کردند که اگر محمد دانشگر و سیاوش یزدانی در دو دیدار خانگی و خارج از خانه اخراج نمی شدند، تیم محبوبشان موفق شده بود غول ثروتمند عربستانی را شکست دهد و در حالی که بازیکنان سپاهان متهم به بی تجربگی و حفظ آرامش هستند، شاید آنها باید انگشت اتهام را به سوی کسانی نشانه رفت که با گذشت 6 سال از راه اندازی VAR در بسیاری از لیگ های جهان، هنوز قادر به اجرای آن در بالاترین سطح فوتبال ایران نیستند. در این فصل از لیگ قهرمانان آسیا که توسط کنفدراسیون فوتبال آسیا با این فناوری برگزار شد، تیم های ایرانی متحمل آسیب های زیادی شدند و شاید مهمترین دلیل آن عدم آشنایی با این سیستم و عدم استفاده از آن باشد. اخراج سرلک و دانشگر تنها نمونه است.

طبق معمول در فرهنگ ایرانیان، پس از شکست سپاهان، حملات علیه بازیکنان، کادر فنی و مدیریت باشگاه اصفهانی آغاز شد و در این میان تیغ ​​تیز انتقادها متوجه مدیریت و برخی بازیکنان این تیم شد. به عنوان مورایس و دستیارانش، از هر دو طرف تحت فشار کمتری قرار گرفته اند.

با این حال، اگر اشتباه نکنیم، تاریخچه ناکامی فوتبال ایران در سطح قاره ریشه ای چند دهه ای دارد. 35 سال از آخرین قهرمانی یک تیم ایرانی در بالاترین سطح مسابقات باشگاهی می گذرد و در سطح ملی که آخرین ماجراجویی ما با شکست نیمه نهایی به پایان رسید، این آرزو 52 ساله است. علاوه بر این، فوتبال ایران دو نماینده دیگر در فصل جاری لیگ قهرمانان اروپا داشت که از راهیابی به مرحله پلی آف بازماندند و نشان دادند توانایی حضور در بالاترین سطح فوتبال باشگاهی آسیا را ندارند که سال به سال در حال پیشرفت است. استقلال نیز برای دومین سال متوالی قبل از ورود به این رقابت ها قافیه را از دست داد و به دلیل غیبت قهرمان ایران، شانس حضور در مسابقات را پیدا نکرد.

در این شرایط به نظر می رسد بهترین اقدام ممکن حمله به بازیکنان، کادر فنی و مدیریت باشد. البته اگر بخواهیم به تصمیم گیرندگان اصلی فوتبال ایران نگاهی بیندازیم. کسانی که بدون توجه به اتفاقات جاری در قاره آسیا و تلاش های پیشرفت کشورهای مختلف، قوانین محدودکننده ای وضع کرده اند و مثلاً مجوزهایی برای تقویت خود در پرسپولیس و سپاهان گرفته اند یا آنهایی که توان ساختن آن را ندارند. ورزشگاه مناسب و در این میان هر روز تاخیر نسبت به کشورهای رقیب با توجه به سرعت پیشرفت آنها بیشتر می شود و جبران این فاصله در آینده بسیار دشوار خواهد بود. فقط ورزشگاه نقش جهان، ورزشگاه کینگدام آرنا را بسازید که یکی 18 ساله و دیگری 60 ساله است. قابل مقایسه هستن؟!

شاید اگر پرسپولیس توانایی خرید یک مهاجم نهایی را داشت باز هم در این رقابت ها حضور داشت و سپاهان هم با توجه به حاشیه هایی که در نیم فصل اول داشت و همیشه با حواشی دست و پنجه نرم می کرد و تمرکز تیم کاملاً بود. در لیگ و آسیا که گرفته بود، ترجیح داد با صدور مجوز برای دو بازیکنش به این تعداد بازیکن جذب نکند و بی سر و صدا لیگ قهرمانان آسیا را ادامه دهد.

سپاهان علیرغم همه کاستی ها قدرتمندترین نماینده ایران در آسیا بود و شاید اگر آن قرعه بد از توپ خارج نمی شد، می توانست به آرزویش برود. اما باید پذیرفت که الهلال از نظر بودجه، زیرساخت و توجه به فوتبال عربستان به هیچ وجه قابل مقایسه با سپاهان نبود.

برای همه فوتبالدوستان ایران و سپاهان با تمام افکار شیرینی که در سر داشتند شکست قابل پیش بینی بود و حتی اگر پیروز می شدیم می توانستیم آن را تصادفی بدانیم. اما عملکرد پر شور تیم مورائیس تصادفی نبود و اگر تصمیم گیران فوتبال ایران به دنبال تغییر شرایط هستند، حتی اکنون که شروع کرده اند، چندین دهه از همتایان خود در کشورهای رقیب ایران عقب هستند.