اگر خلافت واقع شود هیچ کس در امان نخواهد بود. این ضرب المثل را بارها تکرار کرده ایم و انگار کسی به حرف ما گوش نمی دهد. اگر فحاشی به یک امر روزمره در ورزش تبدیل شود، هیچ مرد بزرگی در امان نخواهد بود و می بینیم که دو بزرگ فوتبال ما چقدر در رسانه ها شرمنده هستند.
هر فوتبالدوستی ماجرا را می داند و نیازی به تمرین نیست. سرمربی استقلال حرفی زد که همه فهمیدند داشت با سرمربی پرسپولیس صحبت می کرد. او در پاسخ به “اشک تمساح” از افراد “فدا” صحبت کرد و بعدازظهر پنجشنبه که دو تیم بزرگ فوتبال ما به تساوی 2-2 رسیدند، هر دو مربی به این مسیر ادامه دادند.
ابتدا استقلال وارد زمین شد و جواد نکونام در کنفرانس پس از بازی گفت: ایشان خودش فردی فداکار است و در حد من نیست. …»، سپس یحیی گل محمدی در پایان مسابقه خود اعلام کرد: به کسی که احترام به بزرگ‌ترین را نمی‌داند پاسخ نمی‌دهم. خیلی طبیعی است که خیلی ها به نفع تیم ها به میدان بیایند و لحظه به لحظه اوضاع بدتر شود، اما کیست که نداند دود این همه ماجرا به چشم فوتبال می رود؟ تاکنون بیرانوند و نعمتی علیه استقلالی ها صحبت کرده اند و سروش نیز در کنار مصاحبه مطلبی را منتشر کرده و پاسخ استقلالی – که بعد از بازی با شمس آذر به رقیب حمله کرده است- داده است.
البته آدم های کوچک و ایثارگر در فوتبال ما زیاد هستند اما جواد نکونام و یحیی گل محمدی مطلقا جزو این افراد نیستند. اگر فردی که بیش از 80 بازی داخلی انجام داده و کاپیتان تیم ملی در جام جهانی بوده، فوتبالیست محسوب نمی شود، پس چه کسی دیگر فوتبالیست است؟ ای کاش موقع دعوا چشم هایمان را نمی بندیم و قبل از اینکه دهان باز کنیم ببینیم طرف مقابل کیست. جواد نکونام از اولین بازی ملی خود در سال 1359 یحیی گل محمدی را پشت سر خود داشت و در بازی های آسیایی 2002 به دلیل اینکه یحیی کاپیتان ما بود پشت سر یحیی گل محمدی به مدال طلا و قهرمانی دست یافت. در جام ملت های 2004 چین، هر دو برای ایران افتخار به ارمغان آوردند و در جام جهانی 2006 هر بار که علی دایی زمین را ترک می کرد، بازوبند کاپیتانی به یحیی می رسید. خود جواد نکونام در جام ملت ها و جام جهانی این بازوبند را بر بازو بست. او تنها کسی است که بیش از 150 بار برای ایران بازی کرده، لژیونر شده و افتخارآفرینی کرده است، اما آیا یحیی مرد کوچکی است؟
سرمربی دو مرکز بزرگ فوتبال ایران عنوان کوچکی است؟ چطور می شود که دو همبازی اینطور جلوی هم می ایستند و به هم احترام نمی گذارند؟ یعنی هر دوی ما نمی دانیم که اگر به خودشان احترام نگذارند نمی توانند فردا را از دیگران انتظار داشته باشند؟
ما قصد نداریم در این مورد قضاوت کنیم که حق با کیست و چه کسی اول شروع کرده است. آخرین بار هر کدام از ما پس از دعوا در دفتر مدرسه و در پاسخ مدیر، این توجیه را به کار بردیم که «به خدا اولی را نفرین کرد و شروع کرد» کلاس دوم بودیم و 8 ساله بودیم. از آن زمان به بعد، هیچ کس اهمیتی نمی دهد که چه کسی این عمل وحشتناک را آغاز کرده است، زیرا هرکسی به این کار ادامه دهد، همان جنایت را انجام داده است. همانطور که رشوه دهنده از جنایت گیرنده آن نمی کاهد.
چرا بزرگان فوتبال ما نمی دانند که همین احمق ها و غیر فوتبالی ها منتظرند تا بپرند بیرون و بیایند جایشان را بگیرند؟ وقتی مدیر تحصیل کرده استقلال هم به دنبال استارتر به تلویزیون می آید، دیگر چه می توان گفت؟
این شایسته دو نام بزرگ ما نیست. به هر حال دوست دارم این آخرین باری باشد که بزرگترهای ما اینطور خجالت می کشند…