پادوانی: اتفاقی که برای من افتاد غیر انسانی است

* آیا می دانستید بیمه نیستید؟
آره. هر سال من آنجا بودم (ایران)، از سال 2012 تا 2018، نه بیمه بود، نه بیمه درمانی، نه بیمه عمر. شما بین 2000 تا 3000 دلار در ماه پیشنهاد حقوق دریافت می کنید، اما باشگاه نمی خواهد به شما بیمه ارائه دهد. جایی برای مذاکره وجود ندارد. اگر امتناع کنید، میلیون ها بازیکن دیگر پشت سر شما هستند که می خواهند بازی کنند.

آن گفتگو را در ادامه بخوانید.

به گزارش “مجله اخبار فوتبال”، زمانی که لئاندرو پادوانی که یکی از آماده ترین بازیکنان لیگ هجدهم بود، در حال گرم کردن برای بازی با فولاد خوزستان بود، احتمالاً باورش نمی شد که این آخرین باری باشد که این تیم را در اختیار خواهد داشت. قدرت انجام چنین کاری سرنوشت تلخی در انتظار این بازیکن بلندقد و قوی بود و حالا به جای اینکه به آسمان بپرد تا به سر مهاجمان بلندتر از خودش هجوم بیاورد، قرار بود روی ویلچر بنشیند و پشیمان شود.
در دقیقه 42 بازی با فولاد خوزستان، پادوانی به هوا پرید تا آرمین سهرابیان هم تیمی خود را با ضربه سر بزند و این آخرین چیزی است که مدافع برزیلی پس از این اتفاق به یاد می آورد. چند روز بعد خبرهای تلخ دیگری از سم شنیده شد و ضایعه نخاعی پادوانی را تا پایان عمر فلج کرد.
چندین سال از این ماجرا می گذرد. مدافع برزیلی سابق استقلال از ابتدا معتقد بود که در هنگام خروج از زمین اشتباهات بزرگی در تشخیص و انجام عملیات پزشکی رخ داده و به همین دلیل با این مصدومیت شدید مواجه شد. او می گوید که پزشکان آسیب دیدگی او را ضربه مغزی تشخیص داده اند.
پادوانی ابتدا از استقلال به کنفدراسیون فوتبال آسیا شکایت کرد اما با عدم پاسخگویی این بار به دادگاه عالی ورزشی (CAS) مراجعه کرد و مدعی شد به دلیل مصدومیت شدید باشگاه استقلال باید 9 میلیون دلار به او بپردازد. دادگاه بین المللی ورزش نیز پس از یک پروسه حدودا 3 ساله ادعای پادوانی را رد کرد. با وجود این، در این پرونده جنجالی، باشگاه استقلال برنده اعلام شد و در نتیجه آبی ها تنها 100 هزار دلار به پادوانی پرداخت کردند.

آخرین قسمت صحبت های پادوانی به دنیای آسیب پذیر فوتبالیست ها اشاره می کند و رفتار مسئولان باشگاه استقلال را غیرانسانی توصیف می کند: احساس می کنم پوستر همه بدی های یک بازی هستم این اتفاقی که برای من افتاد انسانی نبود. باشگاه‌ها باید بدانند که بازیکنان اقلام دور ریختنی نیستند. «ما برای باشگاه‌ها درآمد می‌آوریم، هواداران را شاد می‌کنیم و اقتصاد را تحریک می‌کنیم، اما در نهایت چه کسی از بازیکنان مراقبت می‌کند؟



مجله اخبار فوتبال داخلی

پادوانی که این روزها زندگی سختی را پشت سر می گذارد، درباره آخرین وضعیت خود مصاحبه ای انجام داد؛ مصاحبه ای که طی آن ضمن نشان دادن بارها علاقه خود به مردم و فرهنگ ایران، بار دیگر از برخورد غیر انسانی مسئولان باشگاه استقلال با او گلایه کرد و البته آرزوهایش را هم گفت.

الان زندگیت چطوره؟
من با همسرم، لاریسا، و پسر چهار ماهه‌مان، لورنزو، در یک آپارتمان کوچک در برازیلیا زندگی می‌کنیم. برای زنده ماندن از یک حادثه مانند این، باید خود را بازسازی کنید. شما باید یک فرد متفاوت شوید. مصدومیت ها نادر بود و من در بهترین حالت دوران حرفه ای ام بودم، اما اکنون فقط می توانم دست هایم را تکان دهم. من ماشینی با سرعت 100 کیلومتر در ساعت بودم و الان ماشینی با سرعت 20 کیلومتر در ساعت شده ام.
پادوانی ادامه می‌دهد: «باید فضا و جامعه‌ای را که با هم سازگاری ندارند؛ پیاده‌روها، رستوران‌ها، خانه‌ها، ماشین‌ها و … را تطبیق دهید. مردم می گویند ظاهر خوبی دارید، اما هیچ کس عواقب آن را نمی داند. مثلاً من نمی توانم این لیوان آب پرتقال را برای مدت طولانی در دستم نگه دارم. حتی نمی توانم چیزی را به طور کامل در دستانم نگه دارم. من مشکل ادرار دارم و باید از کاتتر استفاده کنم. هر روز در بدنم احساس درد می کنم.

1794808

اهداف بعدی شما چیست؟
من می خواهم از افسردگی خلاص شوم، بنابراین به عنوان یک شناگر پارالمپیک تمرین می کنم. من یک مربی دارم و هفته ای سه روز در استخر و دو روز در باشگاه تمرینات وزنه برداری انجام می دهم. رویای من حضور در بازی های پارالمپیک 2024 پاریس است. در حال حاضر من یکی از سه شناگر برتر پارالمپیک برزیل هستم، اما هنوز باید در سطح جهانی پیشرفت کنم. در حال حاضر، این فقط یک رویا است.

*هنوز در ایران پیام های حمایتی زیادی از طرفداران دریافت می کنید؟
من هرگز با مردم آنجا مشکلی نداشته ام: من عاشق مردم ایران، فرهنگ ایرانی و غذاهای ایرانی هستم. مردم هنوز در اینستاگرام به من پیام می دهند، حالم را می پرسند و با من همدردی می کنند. آنها نمی فهمند باشگاه استقلال چگونه می تواند با من اینطور رفتار کند. این اتفاق به دلیل اینکه در تیم بزرگی بازی می کردم بازتاب زیادی در رسانه ها داشت. رسانه ها به باشگاه استقلال فشار آوردند که به من حقوق بازنشستگی بدهد. در عوض، باشگاه به من پیشنهاد قرارداد یک ساله با مبلغی حدود 1500 دلار در ماه داد تا عضو کمیته فنی تیم شوم، اما 9 ماه بعد فقط 60 درصد این مبلغ را به من پرداخت کردند. این کار باشگاه فقط راهی برای آرامش رسانه ها و هواداران بود. من در نوامبر 2018 از استقلال و ایران جدا شدم و بعد از آن هیچ کس از باشگاه با من تماس نگرفت.

1794810

* آیا هنوز راه قانونی برای احقاق حق خود دارید؟
ما بلافاصله پس از این اتفاق در سال 2018 علیه این باشگاه در ایران اقدام قانونی کردیم، اما چیزی نشنیدیم و اتفاقی نیفتاد. اگر در اروپا بود قطعا اوضاع فرق می کرد.

من احساس می‌کنم پوستر همه چیزهایی که در یک بازی اشتباه است، اتفاقی که برای من افتاد، انسانی نبود.

پادوانی: اتفاقی که برای من افتاد غیر انسانی است

یادت هست چه اتفاقی افتاد؟
تا روز بعد در بیمارستان از خواب بیدار شدم چیزی به یاد ندارم. در فیلم می بینید که پزشک تیم و فیزیوتراپیست به زمین افتادند. گفتند زبانت را قورت دادی. گفتند گیج شدی و عجیب حرف زدی. آنها فکر کردند که ممکن است ضربه مغزی و ضربه به سر باشد، نه آسیب نخاعی.
وی سپس به انتقاد از عملیات پزشکی مدیران استقلال می پردازد و می افزاید: از همان کمک های اولیه که در مدرسه یاد می گیرید، هرکسی که به سرش ضربه می زند، یاد می گیرید که به آن فرد دست نزنید و آن را به متخصصان بسپارید. نمی دانم چطور دکتر و فیزیو باشگاه متوجه این آسیب جدی نشدند و در حالی که سرم روی برانکارد می لرزید مرا از زمین بیرون کشیدند.


سرویس خبر شماره: 1866599
04 فوریه 1401 @ 21:56 |
31.7 هزار |

18نقطه نظر

من هر روز رنج می کشم؛