روزی که لیگ آزادگان به لیگ برتر حرفه ای تغییر نام داد، ناصر حجازی بزرگ جمله ای به یاد ماندنی در تاریخ فوتبال ایران به زبان آورد. وی گفت: فقط اعداد را به انگلیسی تغییر دادند و گفتند امکان تغییر آنها با دستور وجود ندارد. برای هر تغییری ابتدا باید افکار ذهنی افراد تغییر کند، فرهنگ باید تغییر کند و هیچکس و هیچ چیز با تغییر لباس یا محیطشان پیشرفت نمی کند.
شرایط ورزشگاه ها، مدیریت باشگاه ها و توانایی فنی مربیان را همه می دانند. کیفیت بازیکنان ما هم مشخص است و همه می دانیم که تعداد قراردادها هر سال بیشتر می شود. از داشتن لیگ حرفه ای خوشحالیم اما در رفتار و گفتارمان کوچکترین حرفه ای بودن نداریم! به مصاحبه های مربیان و بازیکنان قبل و بعد از مسابقه، رفتار نسبت به تمرینات و مسابقات و برداشت از دستمزد نگاه کنید، مثال زدن بی فایده است و مسلماً نیازی به ارائه مستندات برای اثبات این ادعا نیست، زیرا هر هفته یک برگ جدید پرونده آماتوری ما در فوتبال بزرگ می شود.
داوران هجومی الان جزئی از پایه فوتبال ما هستند وگرنه اصلا مسابقه برگزار نمی شود! هیچ دیواری کوتاهتر از داوران و رسانه ها نیست، هرکس هر کاری می خواهد انجام می دهد جز کار خودش، چون می داند که می تواند همه چیز را پشت رسانه ها و داوران پنهان کند. اما برای این فوتبال آماتور و به همین دلیل، یک چیز در تمام دنیا قفل است. در اعتراض به داور تیم را از زمین خارج کنید!
چنین پدیده ای را در هیچ جای دیگری در فوتبال دنیا و در سطح محلی نمی بینیم. حتی در روستاهای آفریقا یا آند آمریکای جنوبی هم اگر مسابقه رسمی باشد هر اتفاقی ممکن است بیفتد اما یک تیم به خاطر داور زمین را ترک نمی کند! و اینک به حافظه خود رجوع کنید; در تمام این 20 سال، چند هزار بار می دانید که رسانه های مختلف به این پدیده زشت پرداخته اند؟ نتیجه این است که ما همچنان با این مشکل روبرو هستیم. در هزاره سوم و دهه سوم قرن بیست و یکم و در هفته نهم لیگ برتر ایران که 22 فصل برگزار شد، دو مربی چنین کاری کردند: این 25 درصد کل مسابقات است!
البته گل تراکتور آفساید بود. رفتار داور عجیب بود، ابتدا آفساید اعلام کرد و به پرچم کمکش احترام گذاشت، سپس با مشورت با همان کمک داور (!) گل را بی خطر اعلام کرد.
و سیروس پورموسوی در بازی استقلال خوزستان با گل گهر هم همین کار را کرد، دو بازی از 8 بازی هفته، فاجعه است!