طرفدارانش حرف بدی نزدند. احمدرضا عابدزاده یک چهره تاریخی در فوتبال ایران است. عابدزاده در دهه 70 به طور عجیبی یک فوق ستاره فوتبال ایران بود. به جز درخشش وصف ناپذیر در دروازه، او گاهی اوقات پنالتی می زد، پشت ضربات ایستگاهی قرار می گرفت، حتی از زمین خود دروازه حریف را نشانه می رفت، قبل از حساس ترین دربی شال قرمز را به هاشمی اهدا کرد و حتی بعد از تلخ ترین دربی. اشتباهات، از گوشه ای لبخند زد، چهره زیبایش پنهان نمی ماند.
احمدرضا عابدزاده سوپراستار بود وقتی فضای مجازی و اینستاگرام نبود! شاید اگر احمدرضا عابدزاده امروز فوتبال بازی می کرد رکورد تعداد فالوورهای اینستاگرام کشورمان را می شکست.
چندی پیش با افشین پیروانی سرمربی پرسپولیس صحبت می کردیم. او که از زمان بازی در پرسپولیس و تیم ملی با احمدرضا عابدزاده رابطه صمیمانه ای داشته و با عقباب آسیا رابطه فامیلی دارد، خاطره ای جدید و جالب برای خبرزاشی تعریف کرد.
در زمانی که هفته نامه های رنگارنگ در مطبوعات ایران رونق می گرفت، چهره گرم و دلنشین احمدرضا بیشتر صفحه اول دکه های روزنامه فروشی را به خود اختصاص داده بود و او بیش از هر زمان دیگری محبوبیت داشت و بیست سال در صعود تاریخی به فرانسه نقش اول را بر عهده داشت. از آنجا که.
شاید سقف بلند سنگر فوتبال ایران برای فضای بسته آن زمان کمی غیرقابل قبول بود. به همین دلیل شاید خیلی ها متوجه حضور او نشده بودند و ماجرای حضور یکی از پرطرفدارترین ورزشکاران تاریخ کشور خیلی زودتر به پایان رسید و این بیماری نفرین شده باعث شد مدافع محبوب سکوهای ورزشگاه آزادی بازی اول فوتبال را ترک کنیم و در خانه بمانیم.
زمانی که یک بازیکن متوسط و نه یک ستاره ملی در تیم باشگاهی اش سالی 20 میلیارد تومان درآمد داشت، اگر احمدرضا عابدزاده الان بازی می کرد 200 میلیارد تومان می شد. نداشت؟!