موضوع روز جهانی ورزش قهرمانی بی سابقه بایر لورکوزن در بوندسلیگا است. یکی از 5 لیگ معتبر فوتبال در یکی از پرافتخارترین کشورهای فوتبال جهان.
قهرمانی با رکورد عجیب شکست ناپذیری به دست آمد. و با 5 هفته تا پایان فصل و 15 امتیاز باقی مانده، معمولاً حتی در لیگ های درجه 3 جهانی، رقابت برای قهرمانی تا هفته های پایانی ادامه دارد و فاصله تیم قهرمان تا تیم دوم گاهی کمتر از امتیاز یک مسابقه این فاصله عجیب کاملاً تحسین برانگیز است، اما وقتی در نظر بگیرید که این فاصله با بایرن مونیخ اتفاق افتاده، کار لورکوزن ارزش بیشتری دارد. بایرن مونیخ با 11 قهرمانی متوالی در سال های اخیر رکوردی را در دنیای فوتبال ثبت کرده است.
حالا داستان های دیگری در این وسط وجود دارد، مانند تغییر نام خیابان منتهی به استادیوم آرنا، ساعتی پس از این قهرمانی که به نام ژابی آلونسو اسپانیایی نامگذاری شده است، که این افتخار بزرگ را برای لورکوزن به ارمغان آورد. یا بدشانسی هری کین که بعد از کل زندگی بدون کسب جام به تیمی آمد که بیشترین احتمال قهرمانی را در جهان داشت اما بچه باز هم قهرمان نشد!
اینها همه سوژه های ورزش جهان امروز صبح است که همه رسانه ها از یک زاویه به آن می پردازند، اما همانطور که ما همیشه در همه جای دنیا متفاوت هستیم، فوتبال سوژه ما نیست! همه اینها یک توطئه برای پنهان کردن ماجرا است!
اینجا هم حاشیه و متن داریم، حاشیه ما خاطرات تلخ نام لورکوزن در فوتبال ماست و حتی ستاره بزرگی مثل سردار آزمون نتوانست طلسم مضر این تیم را برای فوتبالیست های ایرانی بشکند. لورکوزن هر چند برای ستاره های ملی ما، برای مربیان و البته مدیران ما نامی با ناکامی است، اما به همان اندازه فال و نان و آب است و هنوز بعد از دو سه دهه از نام این تیم استفاده می کنند!
اما در حاشیه بود، متن ماجرا از این قرار است که باشگاه لورکوزن برخلاف اصول حرفه ای، حتی یک بار هم به قهرمانی های متوالی بایرن مونیخ اشاره نکرد و این روند قهرمانی را در طول این فصل زیر سوال نبرد! باشگاه لورکوزن در مسابقات قهرمانی مستمر در مونیخ آنقدر کور بود که دستان پشت پرده را ندید! آنها در آن سال ها اشتباهات داوری را به نفع بایرن مونیخ ندیدند و بدتر از آن، یک بار در گروه لورکوزن کسی نگفت: “آنها ما را نمی خواهند بیایید جام را ببریم!”
اما برای تکمیل این معما نگاهی به رفتار کمتر حرفه ای بایرن مونیخ بیندازید که پس از 11 سال قهرمانی را از دست داد و به جای روشنگری هوادارانش و نوشتن در بیانیه های پی در پی، کدام دست ها درگیر پاره شدن نوار لیاقت این تیم شدند. قهرمانی بنابراین در اقدامی عجیب به لیگ حریف تبریک گفتند!
اصلا اینطور نیست که بیانیه نویسی محترم باشد! اگر نه، چرا فوتبال را کنار نمی گذارید؟ آیا بیانیه به منظور تبریک و پذیرش شایستگی و شایستگی رقیب است؟ شرم چیز خوبی است!
بیشتر بخوانید: آلونسو تاج و تخت دیکتاتور را شکست/چه آماری، چه تیمی!